2014-15 Α΄ΤΑΞΗ ¨ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ"

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  Η΄ ΑΛΛΙΩΣ   ¨Πώς οι μικροί γίνονται μεγάλοι"

Τη χρονιά που μας πέρασε τα Πρωτάκια ασχολήθηκαν με σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες.
Με αφορμή κάποια μαθήματα της Γλώσσας, μιλήσαμε για την ποίηση και τη μουσική και τους σπουδαιότερους εκπροσώπους τους...
που έκαναν γνωστή την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου...
Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Ρίτσος, Σεφέρης , Ελύτης, Γκάτσος...και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Μάθαμε για τη ζωή τους και το έργο τους, "βιώσαμε"τα τραγούδια τους εικονογραφώντας τα και δραματοποιώντας τα.
Ήρθαμε πιο κοντά στη μουσική όταν επισκεφτήκαμε τη Φιλαρμονική της πόλης μας και τέλος παρουσιάσαμε όσα είχαμε μάθει σε μια υπέροχη γιορτή γεμάτη τραγούδι και μελωδία.
Όλα αυτά τα καταφέραμε με την πολύτιμη βοήθεια της δασκάλας της Μουσικής,
 κ. Διονυσίας Κωνσταντοπούλου.

Το Β1 απήγγειλε στίχους από την ΕΙΡΗΝΗ. Απολαύστε την ολόκληρη :

Γιάννη Ρίτσου, «Ειρήνη» Στον Κώστα Βάρναλη Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη. Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη. Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα, είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο, είναι η ειρήνη. Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου και μες στους λάκκους που 'σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα και στις καρδιές που 'καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου, είναι η ειρήνη. Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδι, τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο δρόμο δεν είναι φόβος, τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος, και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του, είναι η ειρήνη. Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει. Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ' άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως, και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως είναι η ειρήνη. Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες, τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ' το σύγνεφο όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο είναι η ειρήνη. Τότε που η μέρα που πέρασε δεν είναι μια μέρα που χάθηκε μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδι κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος ύπνος τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του χρόνου είναι η ειρήνη. Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής. Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε όταν χτίζουμε και τραγουδάμε είναι η ειρήνη. Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία, τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος είναι η ειρήνη. Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου είναι το χαμόγελο της μάνας. Μονάχα αυτό. Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη. Και τ' αλέτρια που χαράζουν βαθειές αυλακιές σ' όλη τη γης ένα όνομα μονάχα γράφουν: Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη. Πάνω στις ράγες των στίχων μου το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα είναι η ειρήνη. Αδέρφια μου, μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του. Δόστε τα χέρια, αδέρφια μου, αυτό 'ναι η ειρήνη. ΑΘΗΝΑ, Γενάρης 1953 Από τη συλλογή Αγρύπνια (1941-1953) [πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, Β΄ τόμος, Εκδόσεις «Κέδρος», Αθηνα 1961, σ. 173-175]

Το Β2 μας απήγγειλε ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ. Ακολουθεί ολόκληρο :

Γιάννης Ρίτσος - Γιὰ τὴν κόρη του...

Κοριτσάκι μου Κοριτσάκι μου, μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου. Δὲν πειράζει. Ἀργότερα θὰ φτιάξεις ἄλλο νὰ παντρευτεῖς τὸν κόσμο μὲς στὸν ἥλιο. Γιατὶ δὲν εἶναι κοριτσάκι νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι, ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει, εἶναι νὰ γίνεις ὅ,τι ζητάει ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου. Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις Νὰ τὸ θυμᾶσαι κοριτσάκι.

Κοριτσάκι μου, θέλω νὰ σοῦ φέρω τὰ φαναράκια τῶν κρίνων νὰ σοῦ φέγγουν τὸν ὕπνο σου.Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα περιβολάκι ζωγραφισμένο μὲ λουλουδόσκονη πάνω στὸ φτερὸ μιᾶς πεταλούδας νὰ σεργιανάει τὸ γαλανὸ ὄνειρό σου. Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς ἀπὸ τοὺς στίχους μου νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις.

Πρωϊνὸ ἄστρο Κοριτσάκι μου, θέλω νὰ σοῦ φέρω τὰ φαναράκια τῶν κρίνων νὰ σοῦ φέγγουν στὸν ὕπνο σου.Κοιμήσου κοριτσάκι. Εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος. Πρέπει νὰ μεγαλώσεις. Εἶναι μακρὺς μακρὺς μακρὺς ὁ δρόμος. Τὸ παιδί μου κοιμήθηκε κι ἐγὼ τραγουδάω... Δύσκολα εἶναι, κοριτσάκι, στὴν ἀρχή. Τί νὰ πεῖς, δὲν ξέρεις. Δύσκολα εἶναι στὴν ἀρχή. Γιατὶ δὲν εἶναι, κοριτσάκι, νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι, ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει. Εἶναι νὰ γίνεις ὅ,τι ζητάει ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου, εἶναι νὰ φτιάχνεις, κοριτσάκι, τὴν εὐτυχία τοῦ κόσμου. Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις. Νὰ τὸ θυμᾶσαι, κοριτσάκι.

Νάτη ἡ νύχτα ποὺ σιμώνει... Νάτη ἡ νύχτα ποὺ σιμώνει χρυσοπράσινο παγώνι γαλανόχρυσο παγώνι, σέρνει τὴ μεγάλη οὐρά της πάνου στὰ καμπαναριά, τὰ πουλιὰ καὶ τὰ παιδιὰ τὰ σταυρώνει, τὰ χρυσώνει. Νάνι-νάνι, κοριτσάκι, νάνι, κι ὁ πατέρας σου, κράχτης τοῦ καλοῦ καιροῦ σμαραγδένιο βατραχάκι στὴ δεξιὰ γωνιὰ τοῦ φεγγαριοῦ, στὴ φωνή του τ᾿ ἄστρα βάνει - νάνι, νάνι.